Καλωσήλθατε στο Lilith's Tales




Το παρόν blog
χρησιμοποιείται
ως χώρος υποδοχής
για το κεντρικό blog μου,

Tales and Stories

Θεέ και Κύριε!



Θεέ και Κύριε! Δεν θα σταματήσει ποτέ αυτός ο θόρυβος; Από τη μέρα που μας κουβαλήθηκε στο σπίτι, η γαλήνη και η ησυχία έγιναν άφαντες! Έφυγαν χωρίς να πουν ούτε ένα αντίο! Το κεφάλι μου έχει αποκτήσει την ευαισθησία μιας πυρηνικής κεφαλής και πολύ φοβάμαι ότι μάλλον θα εκραγεί το ίδιο εύκολα (με την πυρηνική κεφαλή) αν δεν σταματήσει αυτός ο θόρυβος!

Τι μπορεί να σε βρει πάντως εκεί που κάθεσαι ήσυχα και ζεις τη ζωή σου χωρίς να ενοχλείς κανέναν! Εκεί που είσαι στο δικό σου δωμάτιο, στο δικό σου κρεββάτι, έχεις τα δικά σου παιχνίδια και ζεις σαν βασιλιάς και πάνω που άρχισες σιγά-σιγά να συνηθίζεις το γεγονός ότι αυτός ο κόσμος έχει αξία μόνο αν μπορείς να απολαμβάνεις τις μικρές χαρές της ζωής, να’ σου και σκάει η βόμβα!
- Θα αποκτήσεις αδελφάκι, μικρούλη μου!
Τι θα αποκτήσω; Για ξαναπές το αυτό, γιατί δεν το’πιασα! Αδελφάκι; Και ποιος το ζήτησε; Δεν θυμάμαι να ζήτησα αδελφάκι! Και γιατί μου το λες μ’αυτό το ξελιγωμένο ύφος; Προς τι τόση χαρά; Τι να το κάνω το αδελφάκι! Εγώ αλογάκι ζήτησα! Κύριε Θεέ, δεν κοιτάς λίγο τις παραγγελίες Σου… Κάποιο λάθος θα έγινε, είμαι σίγουρος!

Τι τα θες! Όσο και να φωνάζεις, άμα είναι να σε βρει το κακό δεν τη γλιτώνεις με τίποτα! Λίγους μήνες μετά τη μελιστάλακτη ανακοίνωση, έσκασε μύτη στο σπίτι ένα ενοχλητικό, άσχημο και πάνω απ’όλα θορυβώδες πλασματάκι!

Ένιωσα την απειλή να πλανάται πάνω απ’το κεφάλι μου με το που άνοιξε η πόρτα και αντίκρισα δύο χαζοχαρούμενους τύπους (που κάποτε ήταν μια χαρά παιδιά και ήταν οι γονείς μου…) να κρατάνε το καλάθι με τον παρείσακτο!

- Έλα να πεις «γεια» στο αδελφάκι σου! μου είπε γλυκανάλατα η μαμά.
Τι να κάνω; πήγα. Ο μπαμπάς χαμήλωσε το καλάθι και το άφησε κάτω απ’τη μούρη μου. Πήγα από πάνω του, όχι τόσο για να χαιρετήσω, όσο για να δω πώς ήταν αυτό το «πλάσμα» που έκανε τόσο θόρυβο!

Αντίκρυσα ένα ξινισμένο μούτρο που είχε γίνει κατακόκκινο απ’την επιμονή του να κλαίει! Νόμιζα ότι δεν θα σταμάταγε ποτέ! Και δεν έπεσα και πολύ έξω. Ένα μήνα μετά από εκείνη τη φοβερή μέρα και το κλάμα του έχει γίνει ένα με τ’αυτιά μου! Τίποτα και κανένας δεν είναι ικανός να τον κάνει να σταματήσει! Μοιάζει να το’χει πάρει πολύ προσωπικά που γεννήθηκε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μου πριν απ’αυτόν. Πρέπει να έχω πάθει κάποιου είδους σοκ! Ξαπλώνω τα βράδια να κοιμηθώ και τον ακούω να κλαίει έστω κι αν δεν κλαίει! Τρέλλα σάς λέω! Πριν δύο βράδια, πάνω που πήγε να με πάρει ο ύπνος, ακούω κάτι ουρλιαχτά! Πετάχτηκα πάνω λες και μου’χανε βάλει φωτιά στο μαξιλάρι! Η καρδιά μου έπιασε από μηδέν-χίλια σε κλάσματα του δευτερολέπτου! Λέω, πάει, δεν τον άντεξε η μάνα μου και αποφάσισε να τον πνίξει! Δεν ήταν όμως αυτό. Κάτι γάτες ζευγάρωναν έξω απ’το παράθυρό μου. Κι’εγώ πήγα να πεθάνω!

Είναι αυτό φυσιολογικό; Όχι φυσικά! Έχω πάθει ψύχωση! Δεν είναι η πρώτη φορά που οι γάτες κάνουν την αυλή μας μοτέλ. Αλλά τώρα τα νεύρα μου είναι κουρέλια! Χρειάζομαι ηρεμία! Χρειάζομαι γαλήνη! Χρειάζομαι ψυχίατρο!
Ποιος όμως θ’ασχοληθεί μαζί μου; Οι γονείς μου είναι ήδη ένα βήμα πριν τον νευρικό κλονισμό. Τους παρατηρώ. Μέρες τώρα. Η μητέρα μου έχει γίνει νευρασθενική και το μάτι της γυαλίζει! Ώρες ώρες την πιάνω να κοιτάει τον πατέρα μου σαν να τον φαντάζεται σουβλιστό, σερβιρισμένο σε πιατέλα με ένα μήλο στο στόμα! Ο πατέρας μου απ’την άλλη, μας κοιτάει όλους σαν να μη μας αναγνωρίζει και δεν αποκλείεται να σκέφτεται ότι αν γίνει εγκληματίας, ίσως βρει λίγη ησυχία στη φυλακή!

Είναι φοβερό το πώς, κάτι τόσο μικρό μπορεί να κάνει τόση ζημιά! Είναι φορές που έχω κάτι αναλαμπές από την παλιά μας ζωή. Εγώ να παίζω ήσυχα μπροστά από το τζάκι και οι γονείς μου να κάθονται αγκαλιασμένοι στον καναπέ πίνοντας το ποτό τους και ακούγοντας μουσική. Τι ωραίες εποχές! Θα ξανάρθουν άραγε;

Σιγά μην ξανάρθουν! Και πες ότι μεγαλώνει κάποια στιγμή, έχει συμβιβαστεί κάπως με το γεγονός ότι γεννήθηκε, έχουμε συμβιβαστεί κι’εμείς και έχει σταματήσει τα κλάματα και τους οδυρμούς.

Πού νομίζετε ότι θα μείνει όταν πια δεν θα χωράει στην κούνια; Με ποιον νομίζετε ότι θα συγκατοικήσει και δεν θα πληρώνει και νοίκι; Μαντέψτε!
Αφήστε σας λέω! Το μόνο που έχω να ελπίζω πια είναι να μεγαλώσω σύντομα και να «την κάνω» χωρίς ν’αφήσω σημείωμα!
Λέτε αν πιω όλο μου το γάλα να γίνει πιο γρήγορα αυτό;

Άντε, στην υγειά σας!